evde anne mi , çalışan annemi ?

bana kelek yaptın feleeeekk  :))
kendimi şu klozet reklamındaki çile diye şarkı söyleyen bir elinde fırça bir elinde deterjan olan kadın gibi hissediyorum.

motive değilim , yorgunum , stresliyim , sinirliyim... gene çok yıprandım,yalnız kaldım ...geçen gün koltukta ellerim kafamda saçımı başımı yolarak '' ben boşa mı kürek çekiyorum , ne yapsam olmuyor , yetişemiyorum , yeter artık '' diye krizler içinde buldum.

yok abi tecrübeyle sabit. evde olduğun zaman evin külkedisine dönüyor insan.her gün temizlik yapar oldum , ama temizlik yapmak ya da çocukla ilgilenmek de değil evde kuş gibi bi oraya koşturuyorum , bir buraya , oradan alıyorum öte tarafa koyuyorum. akşama ne pişirsem,samet ne yer diye akşamı yapıyorum. kafam durdu bu aralar. misal çocuğun altını değiştiriyorum ya , samet bezi almasın diye arkama saklıyorum . işim bitiyor ben bezi arkama sakladığımı unutuyorum samet hemen elini arkama atıp ( o bezden de ne anlıyorsa muzur ) bezi arıyor ve  benim jeton ancak o zaman  tak diye düşüyor ! unutkanlığın , dikkat dağınıklığının haddi hesabı yok!  kocaya senin gözünün üstünde neden kaşın var diye muhtelif sorularla judo girişimlerinde bulunmam da cabası ! tüm hırsımı ondan çıkarır oldum . gerçi o da hakketmiyor değil yani .
sabahın 7 sinde uyanıp akşama kadar uyumadan hem çocuk hem evle ilgilenip onu da yatarken gördüğüm zaman saldırmak istiyorum . tamam sabah 4 te işe gidiyor, öğlen 3 ten önce gelmiyor . uykusuz ama benim kadar olamaz . kabul etmiyorum. çünkü o yorgun olduğu zaman 'çok kötüyüm hayatım ben biraz yatıyım' diyebiliyor , ama ben saç baş dağınık halde ,suratım uykusuzluktan sararmış , gözlerimin altı kararmış vaziyete geldiğimde bile bunu söyleyemiyorum.

samet büyüdü , yaşına girdi , bu yaşına kadar emzirdim . emzirecem dedim emzirdim, kendim büyütücem dedim büyüttüm ama tamam buraya kadar. artık kesinlikle çalışmak istiyorum . çalışınca daha düzenli bir hayat oluyor hem de her anlamda ev açısından da , manevi açıdan da, maddi açıdan da. en önemlisi kendi ruh sağlığım için bunu ciddi ciddi düşünmeye başladım artık.

çalışıp , çocuğuma bakamıyorum vicdanını yapan annedaşlarıma sesleniyorum . yapmayın kızlar , evde olup kafayı yiyip etrafınızdakilere de yedirteceğinize , çalışın kendinize ve ailenize daha kaliteli zamanlar ayırın . evet bebeklik dönemi hassas bir dönemdir . onun için hiç bir şey söyleyemem ama 1 yaşından itibaren yavaş yavaş eski hayatımıza ve kilolarımıza yumuşak bir dönüş yapmaya başlamalıyız. kendi psikolojimiz için bu gerekli !
bilmem siz ne düşünürsünüz?